iordanis stylidis video
μετρονόμος ενάντια
στην τυποποιημένη σκέψη και πρακτική

Τοπιογραφία*

2014 / Νέα Τεκμήρια για το Τοπίο
εξήγηση και στοχασμός για την αναπαράσταση
του τοπίου και την πειθαρχία της ανάγνωσής του

ΤΑΚΤΙΚΕΣ ΚΑΙ ΣΤΟΧΑΣΜΟΣ
για την ΕΜΠΕΙΡΗ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ με τη ΘΕΑ

Ιορδάνης Στυλίδης
Επίκουρος Καθηγητής Αρχιτεκτονικής, Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας
Τμήμα Αρχιτεκτονων, Βόλος

Τοπίο: Γεωγραφική ενότητα με κοινά φυσικά χαρακτηριστικά

Τοπιογραφία: Η τεχνική της αναπαράστασης της ταυτότητας ενός φυσικού χώρου έπειτα από εξαιρετική επιλογή και άσκηση στην εξαιρετική παρατήρησή του.

Χώρος Γεγονότων: Επιλεγμένη γεωγραφική περιοχή που τίθεται υπό την οπτική και αισθητική διερεύνηση ώστε όλα τα περιεχόμενα στοιχεία της να μεταβληθούν (με επιλογή του παρατηρητή) σε συστατικά ενός προσωρινού πλήρους πεδίου στοχασμού για την πραγματικότητα και την εύρωστη ή ατελή σκέψη γιαυτήν.

Ενεργοποιημένος Τόπος: Ο ήδη αναγνωρισμένος χώρος γεγονότων μετασχηματισμένος (μετά την ενδελεχή άσκηση της διερεύνησής του) σε συνεχές αρχείο οπτικών και αισθητικών αξιών εξαρτημένων από την χρονική αλλαγή τους.

*
All works are digitally manipulated thus there is no resemblance with the original dimensions and framework.

Οι προθέσεις που εκδηλώθηκαν και χαρακτήρισαν κάθε ειδική διανοητική σχέση και πρακτική σκοπεύουσα ακριβώς στην πρόσκαιρη κατανόηση του πολλαπλού περιέχοντος πεδίου των αισθητηριακών ενδείξεων και των στοχαστικών διεγέρσεων που, συνήθως, αναφέρουμε ως τοπίο*, χώρο γεγονότων* ή ενεργοποιημένο τόπο* και οι πρακτικές καταγραφής και ανάλυσης κάθε και όποιας τέτοιας αναδυόμενης σχέσης, καθορισμένης έκτοτε και συνεχώς από ένα και κάθε ακριβές, αμιγές ή διαμοιρασμένο μείγμα-φαινόμενο (πίνακας, φωτογραφία) περιέχονται ήδη και προ πολλού συσσωρευμένες σε αρχεία έργων εξαιρετικής τεχνικής δεινότητας (πίνακες και φωτογραφίες σε όλη την κοινή ιστορία των τεχνικών της απεικόνισης ή ''ιστορία της τέχνης'') αλλά και σε αρχεία έξοχων ποικίλων κειμένων (σημειώματα, εδάφια, κείμενα κριτικής και στοχασμού, προσβολής και εκγύμνασης της αντίληψης).

Ο στοχασμός και τα όσα, εντέλει, δείγματα των επιτυχιών της σκέψης που έδειξαν εγκαθίδρυσαν και προσανατόλισαν το ενδιαφέρον επί αυτής της άριστης συνθήκης που περιέχει έναν ή μία παρατηρητή, ό,τι τον περιβάλλει και τον περιέχει και την καταγραφική του απόδειξη (δείγμα και ένδειξη) συγκροτούν ένα αρχείο υποθέσεων και θέσεων που καθοδήγησε για πολύ τον ουσιαστικό τρόπο αναφοράς και τις ειδικές διακλαδωμένες τυπολογίες του που αναφέρονται ως Τοπιογραφία. Η συστατική ποικιλία της ειδικής αυτής θεματολογίας περιέχει την τεχνική απεικόνιση κάθε δυνατής θέσης και σχέσης του παρατηρητή με το μερικό που παρατηρεί κάθε φορά ή το γενικό και περιέχον όλον.

Εξίσου, στον πίνακα του Nicolas Poussin ''Landscape with a calm'' (1650-1651), στον πίνακα του Pieter Bruegel ''The fall of Icarus'' (1558) αλλά και στις απόπειρες των Joseph Mallord William Turner ''The evening Star'', του Jakob van Ruisdael ''Windmill at Wijk bij Duurstede'' (1670), του Ansel Adams ''Mount Williamson''(1944) και του Edward Hopper ''Gas'' (1940), ένα ερώτημα παραμένει δυνατό και αναπάντητο, υπονομεύοντας το στοχαστικό και κειμενικό περιεχόμενο κάθε δείγματος τέτοιων εργασιών. Τι και πόσο ακριβώς από την παρούσα και συνολική ουσία της φύσης εννοείται και ορίζεται καθώς εμπλέκεται αυτή η περιβάλλουσα και ρέουσα φύση, ως στοιχείο, δείγμα, ζωτικό εύρημα και ουσία της ταυτότητας κάθε τέτοιου χειρισμού (ζωγραφίζω, φωτογραφίζω, σχολιάζω, γράφω) και της ασφαλούς και ακριβής αιτιολόγησής του; Πόσο πολύ, δηλαδή, από αυτή την έξωθεν ουσία, περιέχεται και δηλώνεται και τι σκοπό εξυπηρετεί εντός του κατασκευασμένου εικονίσματος. Εξαιτίας αυτού του ερωτήματος αποκαλύπτεται ακριβώς η ζωτική ιδεολογική συνάθρωση του τμήματος ''φύση'' με την απόφαση και την χειρονομία της κατασκευής ενός ειδώλου-σχόλιου γι' αυτήν (εικόνα, κείμενο).

Αποκαλύπτεται, δηλαδή, πώς η επιλογή, η τοποθέτηση, η ερμηνευτική διάρθρωση του τμήματος ''φύση'' σε μία εικόνα (πίνακας, φωτογραφία) ή σε ένα κείμενο παραβάλλεται μαζί με άλλα τμήματα σημασίας και δεν πρυτανεύει απόλυτα, εξ ολοκλήρου. Το τμήμα ''φύση'' πληροί το υπόβαθρο μιάς εικόνας ή, εφόσον και όταν λείπει το σημαίνον και ισχυρό θέμα διαπραγμάτευσης, αποτελεί την βέβαια δήλωση της στοχαστικής και ιδεολογικής αδυναμίας του κατασκευαστή της εικόνας και του κειμένου. Η κατασκευασμένη εικόνα και το κείμενο περιέχουν, δηλαδή, και αναφέρουν σε όλους τους μεταγενέστερους θεατές πως η ισχύς της φυσικής δυνατότητας και παρουσίας δεν μπορεί να καθηλώσει τον παρατηρητή της (τον τεχνήτη κατασκευαστή της εικόνας ή του κειμένου), τουναντίον αφήνει ένα σημαντικό περιθώριο όπου εκδηλώνεται η πράξη της ανάπτυξης του ενεργήματος της κατασκευής της εικόνας και του κειμένου.
Για να δηλωθεί, να μαρτυρηθεί, τι περισσότερο;

Ο ενσυνείδητος παρατηρητής του τοπίου (ο μετεπειτα χειριστής και κατασκευαστής ενός πλαστού νοηματικού δυνατού πεδίου εκφρασμένου σε πίνακα ή φωτογραφία) δεν έχει καθηλωθεί σε ένα συνεχές οριστικής και αδιάσπαστης θέασης αλλά, κοιτώντας προς τα εκεί, επιθυμεί και καταβροχθίζει πολύ λιγότερα από όσα εκτίθενται και διατίθενται ως δυνατά και ενεργητικά νοηματικά συνεχή μπροστά και γύρω του. Αντιθέτως, μετά, προσθέτει ποικιλότροπες νάρκες νοήματος, μεταλλάσσοντας καταστρεπτικά την ήδη αναδυόμενη ταυτότητα της μελλοντικής κατασκευής του.

Διαβάζουμε σε συνοδά και σχολιαστικά κείμενα τα επιχειρήματα οργάνωσης και σταθεροποίησης του νοήματος στους προαναφερθέντες πίνακες (τις προϋποθέσεις της δήλωσης της σημασίας τους) πως ''...Μετά την ολοκληρωτική ανεξαρτησία από τους καθολικούς Ισπανούς το 1648... η εθνική υπερηφάνεια αντικατοπτρίζεται στις τοπιογραφίες της εποχής... αντικατοπτρίζει την ευημερία της νεοϊδρυθείσας χώρας...'' για τους πίνακες των ολλανδών τοπιογράφων του 17ου αιώνα. Διαβάζουμε επίσης πως ο πίνακας μπορεί να αποδίδει ''...the loneliness of an American country road…'' ή ακόμη την ''...honest presentation of the American scene…'' (Edward Hopper ''Gas''1940), και ''… he focused on what he termed the spiritual-emotional aspects of parks and wilderness and relentlessly resisted to ''resortism'' …'' (φωτογραφίες του Ansel Adams).

Όλα αυτά τα συνεδεμένα νοηματικά υπόβαθρα (...η εθνική υπερηφάνεια, η μοναξιά του επαρχιακού δρόμου, η πνευματική-συναισθηματική εμπειρία...) συγκροτούν ένα πεδίο παράλογης εκτροπής των κερδών της εμπειρίας ως κατασκευές διαμεσολάβησης και μείωσης αυτής της εμπειρίας μη επιτρέποντας στον ύστερο αναγνώστη και θεατή, τον αυτόπτη μάρτυρα και μερικό ή επαρκή αναμεταδότη τους (τον τεχνίτη του έργου) να εννοήσει αμέσως και ακριβώς, δια του βιωθέντος συμβάντος και της εμπειρίας του, πως η θέαση σε στάση και στοχασμό αλλά και η μαρτυρία αυτής της θέασης, με την κατασκευή ενός πίνακα, μίας φωτογραφίας, ενός κειμένου, αποτελούν και εγκαθιδρύουν μία περιοχή ατελούς σημασίας, ένα πληθωρικό τυπικό μαρτυρίας που δεν μεταφέρει τίποτε περισσότερο από την υπόστασή του ως μέρος μιάς άλλης, τιθασευμένης και ανεπαρκούς εμπειρίας όπως αυτής του ειδώλου του εαυτού σε ένα καθρέφτη. Μεγάλα τμήματα της ιστορίας των κατασκευών στην περιοχή της πνευματικής και πρακτικής δραστηριότητας που ονομάζουμε ''τέχνη'', όπως αυτό της τοπιογραφίας, βρίσκονται και παραμένουν έωλα σε μία περιοχή ασταθούς νοηματικού και μερικώς θησαυρισμένου περιεχομένου.

Οριστικοποιώντας όλες τις παραπάνω παρατηρήσεις στην κριτική του σημασιολογικού περιεχομένου της ενότητας έργων και συμπεριφορών για το ''τοπίο'' και την ''τοπιογραφία'' αναφέρω, επιχειρώντας να διαλευκάνω το ζήτημα της επιθυμίας και της πρακτικής της δήλωσής της (δια της ενέργειας της κατασκευής μιάς κατασκευής) πως η απόπειρα επιβολής της ιδέας του φορέα και μεταφορέα ενός πλαστού αλλά ισχυρού και διαρκούς (δια της ύπαρξης και μετακίνησης κάθε τέτοιας κατασκευής στο χρόνο) νοήματος εμπίπτει στις γενικές συμπεριφορές των εμμονών των εγκατεστημένων θεολογικών τυπικών.

Ο στοχαστής και φορέας της εμπειρίας ενός τοπίου δεν αρκείται σε αυτήν την μόνη και δική του εμπειρία (αυτός και ό,τι τον περιβάλλει σε οποιοδήποτε τυχαίο σημείο της γεωγραφίας) αλλά μετατρέπει αυτή την εμπειρία σε τεχνική πράξη απόδωσης και επιβολής ενός νοήματος που είναι πλέον επιβαρυμένο με ιδεολογικά χαρακτηριστικά. Η σχέση του θεατή ή έμπειρου αναγνώστη του τοπίου δεν μπορεί να είναι μεσολαβημένη από μία ύστερη κατασκευή, πόσο μάλλον, όταν αυτή η κατασκευή διακινείται στο χρόνο ως σύμβολο και σκοπός, ως ένα είδος ζωτικού εργαλείου μιάς τελετής κατασκευής και επιβολής ορίων και μεθόδων ανάγνωσης της ζωής ως επιτυχούς ή ατυχούς αθροίσματος εμπειριών και σχέσεων μεταξύ των συνόλων του εαυτού, αφενός, και του διαρκούς περιβάλλοντός του αφετέρου.

Η κατασκευή ενός πίνακα ή φωτογραφίας ή κειμένου που αναπαριστά την μερική συμβατική εικόνα του φυσικού χώρου που βρίσκεται και είναι επιλεγμένος από τον χειριστή και μάστορα της κατασκευής, εμπρός του, περιέχει και όλα όσα δεν μπορούν να αναπαρασταθούν αλλά συναπαρτίζουν ακριβώς την ταυτότητά του. Τα συνοδά, δηλαδή, ερωτηματικά των ελλείψεών του. Περιέχει την έλλειψη του φυσικού ηχητικού κώδικα, περιέχει την έλλειψη του περιβάλλοντος πεδίου που υπολείπεται και, φυσικά, βρίσκεται έξω από την ειδική γεωμετρία της κατασκευής περιέχει την ανωμαλία των ιδεολογικών προσθέσεων και συναρτημάτων της ιδεοληψίας του κατασκευαστή, περιέχει την έλλειψη των παράταιρων και των αρρυθμιών που δεν μπορούν να ισχυροποιήσουν όσα και όλα όσα θέλει και επιχειρεί να ορίσει ως συστατικά της πλαστότητας της κατασκευής του, περιέχει εντέλει την άγνωστη περιοχή του κειμενικού ορισμού και καθορισμού του έργου του που θα έπρεπε να συνδέεται άρρηκτα με την υπόλοιπη δήλωση της ταυτότητάς του.

Σε κάθε τέτοια και σε όλες τις κατασκευές που χρησιμοποιώ ως παραδείγματα σε αυτή την προσπάθεια ανάγνωσης, αναγνώρισης και κριτικής είτε του ελλειπούς συστατικού νοήματός τους είτε της ιδεολογικής ακαταστασίας τους, σεσημασμένες με τον τίτλο ''έργο τέχνης'', έχουν εγκατασταθεί σημαίνοντα σύμβολα και ιδεολογικές υποθέσεις που διαβάλλουν και υπονομεύουν την συστατική τους θέση ως μερών ενός συνόλου πρακτικών για την ανίχνευση του περιβάλλοντος των γεγονότων και των ενδείξεων της ζωής. Η οχυρωμένη πόλη (στον Poussin), ο ανεμόμυλος (στον van Ruisdael), ο σταθμός ανεφοδιασμού (στον Hopper), η μυθολογία και η ιδεολογία (στον Bruegel), το υψόμετρο της φωτογράφισης (στον Adams), η μέθοδος (στον Turner) αποτελούν τον ακαθόριστο και άτακτο νοηματικό θόρυβο που διαστρεβλώνει συστηματικά την ιδέα, τους χειρισμούς και την σωστή εγκατάσταση των δειγμάτων της στην περιοχή των κατασκευών για την κατανόηση, την διαλεύκανση και την δραστική οικειοποίηση και απόλαυση του τοπίου.

Μαζί με το φυσικό (όπως σημαίνεται στην εποχή του) τοπίο σχολιάζεται και η στιγμή της ιστορίας και του τεχνικού πολιτισμού στον πίνακα του Poussin, μαζί με το φυσικό τοπίο σχολιάζεται και η άνθιση η εγκατάσταση και η δυναμική της εφαρμοσμένης τεχνικής και τεχνολογίας στον πίνακα του van Ruisdael, μαζί με το φυσικό τοπίο σχολιάζεται και η στιγμή της άνθισης και της ιδεολογικής εγκατάστασης ενός τυπικού σχέσεων για την μετακίνηση και την παρατήρηση της φύσης από το εσωτερικό ενός οχήματος, δηλαδή, της απομόνωσης του ανθρώπου από αυτή (την φύση) και την από εκείνη τη στιγμή και μετά κατανόησή της της ως παράγοντα και περιοχή αδυναμίας και φόβου, στον πίνακα του Hopper. Με τον ίδιο τρόπο αυτός ο άτακτος νοηματικός θόρυβος εγκαθίσταται και στις εργασίες και τις απόπειρες των Bruegel, Adams και Turner. Στον Bruegel η δήλωση της ταυτότητας της φύσης περιέχεται στο εσωτερικό μιάς σημαντικότερης δήλωσης για τον συμβολισμό και τα τυπικά της υπονόμευσης της ειδικής εξιστόρησης και χρήσης της μυθολογίας ως σκοπού και ρυθμιστή μιάς προηγούμενης και ήδη απερχόμενης φιλοσοφίας για την ενιαία και μεριστή αντίληψη του κόσμου. Ο Ίκαρός του γκρεμίζεται στη θάλασσα ως δείκτης και θυσιαστικό δείγμα της αιρετικής ιδέας για την απόπειρα της κατάκτησης ενός άλλου πνευματικού ύψους, μιας νέας θέσης θέασης του κόσμου. Στόν Adams η θέση της φωτογράφισης ενός τοπίου άρα και η ιδεολογική στιγμή της υποδοχής και της κατανόησής του δεν είναι μία οποιαδήποτε τυχαία θέση αλλά μία ειδική θέση (για την συγκεκριμένη φωτογραφία η μηχανή στήθηκε πάνω στο αυτοκίνητο άρα σε ένα ύψος έξω από την δυνατότητα της φυσικής ανθρώπινης θέασης, συλλέγοντας, έτσι, μία εικόνα αδύνατη για την ανθρώπινη δυνατότητα, δυνατή όμως σαν μια από τις μυριάδες τεχνητές θέσεις συλλογής). Στον Turner, τέλος, η σειρά από μικρά δοκίμια για το ειδικό και κάθε ειδικό τοπίο και την δυναμική συνθήκη εντός της οποίας μπορεί να περιγραφεί απέδωσε μία και πολλές σειρές αλληλοδιαδόχων έργων για εκείνη την ακριβή στιγμή ή, καλύτερα, τη σειρά των στιγμών όπου, καθώς επιχειρεί να τις απεικονίσει, κατανοεί και σχολιάζει τον χρόνο ως ουσιαστικό συστατικό της παρατήρησης των συνεχών, ανεπαίσθητων αλλά διακριτών, αλλαγών στην υπόσταση του θέματός του αλλά και ολόκληρης της θέσης και σχέσης μεταξύ κάθε τέτοιου ευρήματος και της πειθαρχίας που απαιτείται για την παρατήρησή του. Ο Turner επιχειρεί μάταια να κάνει αυτό που μπορούμε, πλέον, να πραγματοποιούμε μαζικά και αυθαίρετα χωρίς προγραμματισμό ή θεωρητικό και στοχαστικό υπόβαθρο, με την απλή μηχανή λήψης πολλαπλών συνεχόμενων εικόνων, μετά τον εντοπισμό και κατά την εκδήλωση ενός στοχοποιημένου γεγονότος, με τη μηχανή λήψης video. Πέρα όμως από αυτή την έξοχη διαίσθησή του και την μάταιη δραστηριότητά του εισάγει και αυτός τον ίδιο άτακτο νοηματικό θόρυβο στο έργο του. Δεν αντέχει την ειδικότητα και την ιδιαίτερη ταυτότητα του τοπίου που παρατηρεί ή δεν μπορεί να φτάσει στο σημείο εκείνο της εκλεπτυσμένης διάγνωσης των χαρακτηριστικών του και, μοιραία, εισάγει, προσθέτει, δευτερεύοντα στοιχεία όπως ''...το παιδί με το δίχτυ για τις γαρίδες και τον συνοδό σκύλο του...''.

Βέβαια, όλα τα στοιχεία που παρουσιάζω εδώ ως νοηματικό θόρυβο βρίσκονται εντέλει, εξεταζόμενα με την και εντός της σύγχρονης στοχαστικής, αναλυτικής και κριτικής διαβεβαίωσης, εντός της περιοχής του φυσικού γεγονότος. Ανήκουν και είναι συστατικά της φύσης και των σχέσεων που εκδηλώνονται ταυτόχρονα κατά την στιγμή της παρατήρησης που ορισμένες φορές καταγράφεται ως εύρημα και ως δείγμα και φορέας ιδεολογίας για την κατάσταση των πραγμάτων.
Ο ανεμόμυλος, ο σταθμός ανεφοδιασμού, η κίνηση ενός παιδιού, η κίνηση ενός πλοίου, η θέση της μηχανής λήψης εικόνων, η ιδεολογική θέση και ο σχολιασμός ενός μύθου, είναι όλα, πλέον, συστατικά της κίνησης, της ταύτισης, των συμπλέξεων, των περιπλεγμένων δεσμών των στοιχείων που συναπαρτίζουν και συγκροτούν το θέμα της παρατήρησης που μπορεί να καταλήξει σε ένα έργο, μία κατασκευή. Τότε όμως δεν ήταν δυνατόν να κατανοηθεί και να υποστηριχτεί κάτι τέτοιο. Δεν υπάρχει και δεν μπορούσε να υπάρχει τέτοια γραπτή αναφορά ή σχόλιο. Η φύση βρισκόταν υπό την εποπτεία και την εξονυχιστική ερευνητική στρατηγική του αναδυόμενου ανθρώπου της νεοτερικότητας. Ήταν μία ξεχωριστή περιοχή νοήματος, ένα αυτόνομο και ιδιότροπο πεδίο σημασίας που βρισκόταν διαχωρισμένο από τον παρατηρητή, περιβάλλοντάς τον αλλά έξω από την υπόστασή του.

Η υπόθεση και η πρόταση που παρουσιάζω εδώ στηρίζεται σε μία σειρά τεχνικών επιλογών συλλογής πληροφορίας για το τοπίο και μία σειρά σχολίων που προτείνω ως ισχυρά συναρτημένες ιδέες με τις κριτικές παρατηρήσεις που ήδη ανέφερα, σχολίασα και τακτοποίησα προηγουμένως σε σχέση με τους πίνακες-παραδείγματα. Η πρότασή μου εδράζεται στην συλλογή και την παρουσίαση σειράς μονόλεπτων καταγραφών τοπίων, όπως τα βρήκα και βρέθηκα εντός τους (υλικό ''όπως υπήρξε εκεί όπου βρέθηκε'') με τρόπο και τεχνική που μαρτυρούν σημαντικά στοιχεία συγγένειας αλλά και εκκρεμείς νοηματικές αποκλίσεις ώστε να μπορώ να ισχυριστώ πως αποτελούν μιά νέα, ιδιαίτερα απαιτητική και ουσιαστικότερη σχέση με την διερεύνηση και το σχολιασμό της στιγμής που ο παρατηρητής και στοχαστής ενεργεί εντός της συνθήκης της παρατήρησης και του στοχασμού του.

Η πράξη της επιλογής και η πράξη της καταγραφής δεν συνιστούν ούτε και πρόκειται να υποστηρίξουν μία μυθολογία για την κατασκευή του δείγματος-θέματος. Βρίσκομαι πάντα κάπου και κάπου πάντα υπάρχει η δυνατότητα να σταθώ και να κοιτάξω. Δεν υπάρχουν ιδεώδεις στιγμές ούτε ιδεώδεις τακτικές θέασης παρά μόνο καταγραφές και συναρτημένα κείμενα που περιέχουν ή δεν περιέχουν το υλικό των ονείρων μου, το υλικό που συμμαζεύει και υποστηρίζει την αυτεπίγνωσή μου, το υλικό με το οποίο θα πειραματιστώ, θα αντιπαρατεθώ, θα τακτοποιήσω ως διδακτικό αρχείο και απόθεμα. Πάντα, μετά από λίγο, το υλικό δεν ανήκει πλέον σε μία πραγματικότητα ούτε σε ένα χρόνο. Δεν παραπέμπει και δεν σημαδεύει τον τόπο και τις ιδιότητές του.

Η θάλασσα που συλλέγω, υιοθετώ και καταγράφω τις ιδιότητές της, δεν είναι η συγκεκριμένη θάλασσα που διασχίζω αλλά είναι ο τύπος Θάλασσα που περιέχει όλες τις γαλήνιες και εύξεινες, τις απέραντες θάλασσες του πλανήτη αλλά και τα συνδεδεμένα ποικίλα εννοιολογικά συστατικά όπως το αμόλυντο και διαυγές περιεχόμενό της, τους πληθυσμούς και τις ποικιλίες των κατοικήσεών της, την χημική της σύσταση και καθαρότητα, το είδωλο του ουρανού στην επιφάνειά της, τους μύθους και τα συναρτημένα κείμενα για τις εκδοχές και τα φαινόμενά της, τις εξιστορήσεις και τις καταγραφές για τις τέχνες και τις τεχνικές που επέτρεψαν την διάβασή της, τη γεωγραφία του βυθού και τις μετακινήσεις της. Οι εκτεταμένες καλλιέργειες δεν είναι οι συγκεκριμένες καλλιέργειες αλλά όλες οι καλλιέργειες που υποστηρίζουν την εύρωστη και δυνατή ειρηνική ζωή, οι καταιγίδες και οι νεφώσεις δεν αποτελούν αποδείξεις και δείγματα εντεταλμένης συνάντησης αλλά είναι όλες οι καταιγίδες που ξεσπούν στον πλανήτη και σημαίνουν πως ο πολιτισμός έχει προχωρήσει τόσο καλά ώστε να μπορούμε, ασφαλείς και γνώστες του μέτρου και της αναγκαίας απόστασης, να τις ανιχνεύουμε, να τις αρχειοθετούμε και να τις σχολιάζουμε ως σημασίες συναρτημένες με τις πλανητικές εκδηλώσεις, τον απέραντο κοινό χώρο όπου θα εξαντλήσουμε τη διαμονή μας.

Με τον ίδιο τρόπο, η πτήση ενός αεροσκάφους και το πέρασμά του πάνω από μιά πόλη είναι το δυνατό έναυσμα αλλά και η ένδειξη της έξοχης υλικότητας της τεχνολογίας που έχουμε κατακτήσει και μοιραζόμαστε. Της τεχνολογίας που έχει μεταβάλλει τον τρόπο και τις θέσεις από όπου καταγράφουμε τον πλανήτη. Η βροντώδης ορμή του νερού είναι ο δείκτης και το γενικό μέτρο της αδιατάρακτης και εύφορης δυνατότητας της διατήρησης της συνέχειας της ζωής, το μέτρο του γίγνεσθαι αλλά και το μέτρο της πιθανότητας να μεταβληθεί η ισορροπία της αδιατάρακτης και ευάλωτης σχέσης μας με την ορμή του. Η καταγραφή της δύσης του ήλιου είναι όλες οι φυσικές παρόμοιες συνθήκες που συμβαίνουν βαθμιαία και κυκλικά στην επιφάνεια του πλανήτη. Ολόκληρη αυτή η ομάδα των καταγραφών και τα συνοδά κείμενα που τις υποστηρίζουν, αλλά και κάθε επόμενη και σημαντική ομάδα καταγραφών και κειμένων, είναι η αιτία και η δυνατότητα που πρέπει να κατακτηθεί και να εφαρμόζεται συνεχώς και εξαιρετικά ώστε η μοναχική, κάθε μοναχική αναζήτηση (κάθε τυχαία επιλογή και στάση παρατήρησης και σκέψης) αλλά και οι κοινές επιδείξεις και συζητήσεις που μπορούν να προκληθούν από τα δείγματά της να δεσμεύουν και να εξαπολύουν την συνείδηση προς τη συνεχή και αδιάκοπη αναζήτηση του καθημερινού σκοπού που νοηματοδοτεί την ηρωϊκή και έξοχη διάβαση της πραγματικότητας. Αυτές και όλες οι καταγραφές δεν έχουν και δεν πρόκειται να υποστούν τεχνική επεξεργασία των ιδιοτήτων τους. Ο άνεμος, τα διερχόμενα οχήματα, οι άτακτες και τυχαίες φωνές και οι ακατάστατοι ήχοι συνθέτουν, συγκροτούν και υπερασπίζονται την ακριβή και βέβαιη ταυτότητα της πράξης της συλλογής. Χωρίς ένδειξη επιλογής, χωρίς ένδειξη τοποθέτησης και προετοιμασίας, χωρίς ένδειξη τακτοποίησης και κατασκευής ενός ιδεώδους μοναδικού υποβάθρου χαρακτηριστικών που θα υποστηρίξει, όπως γινόταν συνήθως μέσα στην παρελθούσα ιδεοληπτική στρατηγική των απεικονιστικών παραδειγμάτων στην ιστορία της ''τέχνης'' και της τεχνικής της, μία νοθευμένη μετακίνηση προς την περιοχή της περιγραφής και της κατασκευής ομοιωμάτων της πραγματικότητας.

Αυτή η πράξη, η σημαντική επιλογή και η διαφοροποίηση - η συλλογή υλικού ''όπως υπάρχει εκεί όπου βρέθηκε''- είναι μία από τις πολλές και επόμενες τακτικές που πρόκειται και πρέπει να χρησιμοποιηθούν κριτικά και να εξαπολυθούν ώστε να συμβάλλουν διαρκώς και ισχυρά στην απάλειψη του διαρκούς και άρρητου χάσματος σημασίας μεταξύ του υπάρχοντος-όπως είναι δείγματος μιάς ειδικής εκδοχής και κάθε ειδικής εκδοχής της εμπειρίας και του κατασκευασμένου-όπως πρέπει να είναι ιδεοληπτικού κοινοποιημένου δημόσιου και, συνήθως, επιβεβλημένου καθοδηγητικού γνωσιακού αποτελέσματος. Πρόκειται, όπως φαίνεται από όλα τα παραπάνω για μία πολιτική και ιδεολογική στρατηγική τακτοποίησης του δυνατού νοήματος της σχέσης με το περιβάλλον όλον. Μία απόπειρα σύνθεσης και, αμέσως, άμεσης διδασκαλίας ενός τρόπου και μίας σειράς χειρισμών αυτεπίγνωσης και αναγνώρισης του περιβάλλοντος στην ακμή της παγκόσμιας συζήτησης για την πιθανή κατάρρευση των ισορροπιών και των ορίων διαβίωσης στον πλανήτη. Πρόκειται, ακόμη, για την συντονισμένη και ακριβή ανάπτυξη του αποτελέσματος του πρώτου αυτού στοχαστικού και πρακτικού δείγματος στο δικτυακό σύμπαν γιατί έτσι αυτή η στοχαστική και αποκαλυπτική του δυναμική (συλλογή οπτικο-ακουστικού υλικού και κείμενα-σχόλια-τεχνικές οδηγίες και γνωσιακές συμπεριφορές) διαφεύγει από την τροπικότητα των τοπικών διάφορετικών χειρισμών και διεκδικεί την προοδευτική της και ταχεία εξάπλωση και διανομή στον πλανήτη.

Η έκθεση των ευρημάτων και των συνοδών τους κειμένων απαιτεί και στηρίζεται σε μία αυστηρή και εύπλαστη γνωσιακή πειθαρχία ανοικτή σε χειρισμούς, συστάσεις και συστατικές εκδόσεις διαλόγων και ερωτημάτων, σε τακτοποιήσεις και ανασυνθέσεις, σε δάνεια και επανεκδόσεις του υλικού της. Αυτή η ψηφιακή υποστήριξη, δυναμική και δυνατότητα που δανείζει και επικαιροποιεί, διανέμει και συλλέγει ομοιότροπα όλα τα υλικά της, κάθε επόμενη συνοδό σκέψη και χειρισμό, που είναι και αμέσως δεν είναι και δεν ανήκει, που μπορεί και δεν εξαρτάται από την δυσκίνητη τυπολογία της έως τώρα υλικότητας (έκθεση, έκδοση, πώληση, διανομή, αντικείμενα, χώροι, τελετές, υποστηρίξεις) θα δω και θα δούμε αν και σε τι βαθμό μπορεί να διαπεράσει εξαιρετικά και διαρκώς την ιστορική σύμβαση των τελετουργικών ακολουθιών και να διαμορφώσει έναν ή πολλαπλούς γνωσιακούς θύλακες ταχέων και ανθεκτικών, κοινών, συλλογικών και έξοχων δράσεων.