HELLINIKA Προτιμήσαμε να περπατήσουμε μακριά από την μεγάλη λεωφόρο που οδηγούσε στα Μνημεία, τους τόπους όπου μαρτυρούνται οι θριάμβοι και οι σφαγές, όλα εκείνα τα αφόρητα στιγμιότυπα της Ιστορίας. Προτιμήσαμε ένα κατηφορικό πέρασμα προς τη θάλασσα, την μικρή ήσυχη αυλή του Τεμένους όπου ένα μοναχικό βλέμμα διευθύνεται ακριβώς στο μοναδικό σημείο ενδιαφέροντος. Την ησυχία της Παρασκευής ή του Σαββάτου δίπλα από τα βαριά τείχη και τις σειρές από τα έρημα απομεινάρια χώρων, τις λίμνες του νερού, τα υπόστεγα που μας φιλοξένησαν όταν δυνάμωσε η βροχή. Το σώμα έμεινε ακίνητο καθώς το πλοίο διέσχιζε τον Βόσπορο προς την Ασιατική ακτή. Μια σύντομη χειρονομία ονόμασε αυτή την τελετή και την τακτοποίησε στη μνήμη. Λίγο πριν, ανάμεσα στα δύο μνημεία που σηματοδότησαν τις μακρές εποχές της βίας, μείναμε για λίγο σκεπτικοί, ευχαριστημένοι, κατανοώντας πως σε αυτό το δημόσιο υπαίθριο καθιστικό μπορούμε να παραμείνουμε. Κοιτώντας προς την Ανατολή ή τη Δύση χωρίς καμμία ενόχληση.

EDUCATION, LIFE, TECHNIQUES, TRAVELLING

ENGLISH We preffered to walk away from the avenue leading to the Monuments, the area of the evidence of the triumphs and the massacres, of all these unbearable snapshots of History. We preffered to walk on a downward passage to the sea, pass the small quiet courtyard of the Mosque where a lonely man was looking directly at the only and unique point of interest. We Felt the quiteness of Friday or Sunday mornings beside the heavy fortificatons and the multiple remainings of spaces, the water pools, the canopies protecting us during the heavy rain. The body stood still as the boat cross the Bosporus sea towards the coast of Asia. A short gesture gave a name to this ritual and finally arranged it to the memory. Some time before, between the two great Monuments that mark the long eras of brutal violence, we stood thoughtful, gratified, understanding that on this public open-air sitting area we could stay. Looking to the East or to the West ...having no worries.